 |
|
کابینه سال ۱۳۹۳ افغانستان
توقف رئیس جمهور غنی در ایستگاه کابینه
توقف رئیس جمهور غنی در ایستگاه کابینه
سرزدن شبانه به زندان پلچرخی، سرزدن به ایست بازرسی پلیس و بیمارستان متعلق به ارتش، از جمله این اقدامات غیر متعارف او بود.
در کنار این اقدامات غیرمتعارف، گام‌هایی هم برداشت که عزم جدی او برای ایجاد «تحول» را که شعار انتخاباتی‌اش بود نشان می‌داد. مثلاً ۲۴ ساعت پس از تحلیف، پیمان امنیتی با آمریکا و ناتو امضا شد. این وعده دوران مبارزات انتخاباتی آقای غنی و عبدالله بود. هر دو گفته بودند یک هفته بعد از تحلیف این پیمان را امضا می‌کنند.
فوراً دستور رسیدگی به پرونده کابل بانک را داد، روند دادرسی آغاز شد و به فرجام رسید. هرچند هنوز اما و اگرهایی در مورد این اقدام او وجود دارد، عده‌ای می‌گویند شماری از متهمان جدی و مهم پرونده، از این دادرسی به دور ماندند و به اعتقاد آن‌ها در پرونده کابل بانک، سیاسی برخورد شد.
این سرعت و جدیت روزهای نخستین رئیس جمهور غنی، امید به تغییر را زنده کرد، انتظارات مردم افغانستان و متحدان بین‌المللی او را از دولت جدید بالا برد و رهبران این دولت را زیر ذره بین افکار عمومی قرار داد.
اما به‌زودی معلوم شد، جاده سیاست افغانستان خیلی پرچاله و دست‌اندازتر از آن است که بتوان با سرعت در آن به پیش رفت. کافی است کمی به‌عقب نگاه کنیم، بوضوح دیده می‌شود که سیاستمدارانی که به‌سرعت در این جاده رانده‌اند، خود از جاده پرت شده‌اند. شاه امان‌الله خان (۱۹۱۹ تا ۱۹۲۷) و حزب دموکراتیک خلق افغانستان، نمونه‌های بارز این مدعا هستند.
حالا هشتاد و یک روز از مراسم تحلیف می‌گذرد و دولت وحدت ملی هنوز موفق نشده کابینه خود را به مجلس معرفی کند. در حالی که اعلام کرده بود کابینه را در مدت ۴۵ روز معرفی می‌کند نزدیک به دو برابر گذشته و او هنوز کابینه ندارد. ناامنی به شدت افزایش یافته و بازار کماکان بی‌رونق است. چنین اتفاق‌هایی دست‌کم این گمانه‌زنی‌ها را به میان آورده که آیا ورق دارد برمی‌گردد، به عبارت دیگر آیا سکه اعتبار دولت وحدت ملی در افکار عمومی رو به تنزل است.
شایعاتی که در روزهای نخستین کار آقای غنی از حذف عسل از مینوی ارگ و برکناری نیمی از مستخدمان آشپزخانه ارگ و برخورد سختگیرانه او با مسئولان امنیتی در مجالس و شبکه‌های اجتماعی داغ بود، حالا شکل دیگری به خود گرفته است و عده ای کم کم دارند با ساختن فکاهه‌های سیاسی، او را دست می‌اندازند و یا دست کم به او یادآوری می‌کنند زیر ذره‌بین عمومی است.
به‌عنوان مثال اخیراً در شبکه‌های اجتماعی فهرستی از کابینه احتمالی دست به‌دست می‌شود که نام مشهورترین شخصیت‌های جهان در آن به‌چشم می‌خورد مثلاً یکی از این فهرست‌ها چنین است:
ناپلئون بنا پارت وزیر دفاع، آدام اسمیت وزیر دارایی، ابوعلی سینا وزیر بهداشت، ابوریحان بیرونی وزیر خارجه، ابوالفضل بیهقی وزیر فرهنگ. این فهرست طولانی است شماری از چهره‌های تاریخی افغانستان چون محمود طرزی و خوشحال ختک و رحمان بابا از مشهورترین سیاستمداران و شاعران زبان پشتو را نیز در خود دارد.
این فهرست پس از آن در شبکه‌های اجتماعی عام شد که آقایان غنی و عبدالله بارها تاکید کردند، علت تأخیر کابینه، درنگ و تامل بیشتر برای یافتن شخصیت‌های متخصص، کارا و متعهد است.
اما ماجرا تنها به انتشار فکاهه‌های سیاسی در شبکه‌های اجتماعی و مجالس خصوصی پایان نمی‌یابد، بلکه مساله جدی است و امروز(بیستم دسامبر) مجلس نمایندگان ضرب‌الاجل یک هفته‌ای را برای معرفی کابینه اعلام کرد و نمایندگان گفتند اگر تا آخر این هفته فهرست کابینه روی میز مجلس نباشد، تصمیم دیگری خواهند گرفت.
فعلاً معلوم نیست «تصمیم دیگر مجلس» چه خواهد بود، اما مهم این است ظاهراً آهنگ حرکت دارد تغییر می‌کند و جایگاه مخاطب و متکلم عوض می‌شود به این معنی که رئیس جمهوری که برای زیردستان و نهادهای دیگر در اجرای کارهای‌شان ضرب‌الاجل تعین می‌کرد، حالا خود از سوی مجلس وادار به انجام کاری در مدت زمانی معینی شده است.
نمایندگانی که پس از اولین سخنرانی او در مراسم تحلیف، تکان خورده بودند، و رئیس جمهور غنی خطاب به آن‌ها گفته بود، حق تقاضای ملاقات خصوصی با وزرا را نخواهند داشت، امروز همان نمایندگان با صدای بلندی به وضعیت موجود اعتراض کردند، آقایان غنی و عبدالله را عامل وضع موجود خواندند و داد زدند که کارد به استخوان رسیده است.
رئیس مجلس از این هم فرا تر رفت و دولت وحدت ملی را دولت مصلحتی، از سر ناگزیری و تشکیل شده در سفارت آمریکا خواند.
نه این‌که در دولت قبلی به رهبری آقای کرزی هیج کاری تأخیر نمی‌شد و همه امور به‌خوبی انجام می‌شد. در دولت آقای کرزی مجلس نمایندگان بیش از دو سال به حضور رئیس دادگاه عالی در این سمت که مدت قانونی‌اش تمام شده بود، اعتراض کرد اما آقای کرزی زیر بار نرفت. بارها پست‌ها بیش تر از مدت قانونی با سرپرست‌ها اداره شد. اما انتقاد از او این‌قدر صریح و جدی نبود.
با چنین رویکردی است که می‌توان گفت، آقای غنی با شعارهای انتخاباتی و عملکردهای روزهای نخست‌اش، سطح انتظار و توقع را بالا برد و شاید بخشی جدی واکنش های مجلس و افکار عمومی که بخشی از آن در شبکه های اجتماعی بازتاب می‌یابد، از همین‌جا ناشی می‌شود.
زمان اما برای بازگرداندن امید روزهای اول، کما کان باقی است و توپ در زمین رئیس جمهور غنی است.[۱]
[▲] يادداشت‌ها
[▲] پی‌نوشت‌ها
[۱]- احمد شفاهی، توقف رئیس جمهور غنی در ایستگاه کابینه، وب‌سایت فارسی بی‌بی‌سی: سه‌شنبه ٢٠ دسامبر ٢٠۱۴ - ٢۹ آذر ۱۳۹۳
[↑] جُستارهای وابسته
□
[↑] سرچشمه‌ها
□ وب‌سایت فارسی بی‌بی‌سی
